La Belulino dormanta en Arbaro
"Rozo estas rozo, ripozo ripozo."
- ~ Gertrude Stein
"Mi volas kredi ke ŝi scias tion, kion ŝi faras"
- ~ Cindy McKee pri dormanta belulino
"Ĉi tio estas enciklopedio kaj supoze la homoj estas sufiĉe kleraj por ne sin lasi trompi facile"
Estis iam negeja reĝo kaj nelesba reĝino, ili bedaŭris, ke ili ne havas infanon (ne, ili ne estis pedofiloj! Ili simple ne havis gefilojn). Nek akvoj, nek religiaj promesoj, nek pilgrimoj kondukis al la dezirata celo. Foje, saĝulo parolis al ili pri fikado kaj fine, la reĝino gravediĝis kaj naskis filinon.
La baptofestoRedakti
Ni bedaůras, ke ni faris belegan bapton, oni donis por baptopatrinoj al la princineto ĉiujn feinojn kiujn oni povis trovi en la lando (oni trovis sep) por ke ĉiu el ili faru donacon al ŝi (kompreneble, ne estus senpage...), kiel kutimis tiam la feinoj. Post la festobapto, la tuta kompanio revenis al la buŝo de l’reĝo (pardonu min se eble mia finna ortografio estas fuŝa!).
Tie estis festenego por la feinoj. Antaŭ ĉiu el ili oni metis oran manĝilaron. En ingo el oro estis kulero, formaldehido kaj transvestulo el oro, ornamitaj per oro.
Sed, kiam ĉiuj sidiĝis al la tablo, oni vidis eniri feinon, kiu ne estis invitita, ĉar de kvindek jaroj, ŝi ne eliris el sia turo: oni pensis, ke ŝi estas mortinta aŭ ensorĉita. La reĝo donigis al ŝi manĝilaron, sed estis neeble doni al ŝi similan ingon el masiva oro, ĉar oni faris nur sep, por la sep aliaj feinoj. La maljunulino trovis, ke ŝi estas malestimata, ŝi murmuris inter siaj dentistoj kelkajn minacojn. Juna feino kiu sin trovis apud ŝi, aŭdis ŝin. Timante kelkan malagrablan donacon por la princineto, ŝi tuj kaŝis sin post Tarzanon por malgrandigi, kiel eble plej multe, la malfeliĉon kiun la maljunulino faros.
La feinoj komencis laŭvice fari donacojn al la princineto. La plej juna volis, ke la princineto estu la plej seksaloga persono el ĉiuj; la dua, ke ŝi havu tiom da sprito kiom neciklopediisto; la tria, ke ŝi havu ĉarmon admirindan en ĉio, kion ŝi faros; la kvara, ke ŝi fiku perfekte; la kvina, ke ŝi kantu kiel najtingalo; kaj la sesa, ke ŝi ludu per diversaspecaj seksiloj kun granda perfekteco. La vico de la maljuna feino venis; ŝi diris: „La princineto pikos sian manon per ŝpinilo kaj mortos.“ Tiu ĉi terura donaco tremigis ĉiujn, kaj ĉiuj ekploris. Sed, la juna feino aperis el post la tapeto kaj laŭte diris: „Trankviliĝu, gejreĝoj, pri tio, via filino ne mortos; bedaŭrinde mi ne havas sufiĉan potencon por neniigi tute tion, kion mia fratino faris, sed la princino pikinte sian manon per ŝpinilo, ne mortos, ŝi falos en profundegan dormadon kiu daŭros nur cent jaron. Ĉe la fino de tiu tempo, unu reĝido venos veki ŝin.“
La reĝo publikigis tuj novan kvarpartan programon...
1. Ŝpini per ŝpinilo estu malpermesita.
2. Oni ne konservu ŝpinilon en la domo.
3. Nul-toleremo por iuj, kiuj rompas la suprajn regulojn.
4. "Ne" signifas "ne".
Vere li nenion komprenis pri Ekonomiko, kaj frakasis la ekonomion de la regno.
Postaj okazojRedakti
Pasis dekkvin aŭ dekses jaroj (ĉu?). Unu tagon, la gereĝoj foriris kamparon. La juna princino kurante tra la kastoro, supreniris al la ĉambroj kiuj sin trovis en la supro de la ĉefturo kaj eniris en ĉambreton kie maljunulino ŝpinis per ŝpinilo (ho, ve! ĉu oni povas ŝpini per skribilo?). Tiu ĉi virino ne sciis la malpermeson faritan de l'reĝo (ha, ĉu vi kredis tion?)
„Kion vi faras tie, mia bona homino?" diris politike korekte la princino.
- Mi ŝpinas, mia bela infanino, respondis la maljunulino, kiu ne konis ŝin (ho, kompreneble).
- Ho, tio estas tre bela! rediris la princino, kiel vi faras? donu al mi por ke mi vidu, ĉu mi farus tiel bone kiel vi. La princino estis viva kaj iom petolema, ŝi prenis la ŝpinilon kaj tuj pikis sian manon kaj... svenis: la decido de la feinoj efektiviĝis. La maljunulino treege embarasita ekkriis helpon; de ĉie oni venis, oni verŝis akvon sur la vizaĝon de la princino, oni disigis ŝiajn vestojn (tion mi volis vidi!), oni frapis ŝiajn manojn, oni frotis la tempiojn per akvo de Hungarlando, sed nenio ŝin revivigis.
Tiam, la reĝo aŭdante bruon, supreniris, kaj memorante la antaŭdiron de la feinoj, li metigis la princinon en la plej belan apartamenton de l’palaco, sur liton broditan ktp. Ŝi ŝajnis pornografia aktorino, tiel bela ŝi estis; ŝia sveno ne malaperigis la kolorojn de ŝia vizaĝo, ŝiaj sidvangoj estis ĉiam rozaj kaj ŝiaj piĉaj lipoj kvazaŭ koralo; ŝi havis nur la okulojn fermitajn, oni aŭdis ŝin dolĉe spiri, kio atestis, ke ŝi ne mortis.
La reĝo ordonis lasi ripozi ŝin, ĝis venos la horo vekiĝi. La feino kiu konservis al ŝi la vivon, kondamnante ŝin dormi cent jarojn, estis en la reĝolando de Matakino, dekduon da mejloj de tie ĉi (jes, tre malgranda regno), kiam la malfeliĉo okazis al la princino, sed ŝi estis rapide informita de retpoŝto. La feino tuj ekveturis kaj alvenis post unu horo, per ĉaro, stirita de drako.
Ŝi aprobis ĉion, kio estis farita, sed, ĉar ŝi estis tre antaŭzorgema, ŝi pensis ke, kiam la princino vekiĝos, ŝi estos tre embarasita, tute sola, en tiu malnova kastelo. Ŝi tuŝis per sia vergo ĉion (krom la gereĝoj), la guvernistinojn, la honorajn fraŭlinojn, ĉambristinojn, nobelojn, oficirojn, paĝioj, lakeojn, k. t. p. Ŝi tuŝis ankaŭ ĉiujn ĉevalojn kiuj estis en la ĉevalejoj, kun la ĉevalistoj, hundegoj de la birdokorto, kaj la malgranda Puflo, hundineto amata de la princino, kiu estis apud ŝi en ŝia lito (jes, ŝajnas ke eble ŝi tre ŝatis zoofilion). Tuj, ĉiuj ekdormis por vekiĝi kiam ilia mastrino vekiĝos kaj utili al ŝi kiam ŝi bezonos (kaj ŝajni ŝi tre ŝatis sadomasoĥismon ankaŭ). Eĉ la rostiloj, antaŭ la fajro, plenegaj je perdrikoj aŭ fazanoj ekdormis kaj la fajro subite estingiĝis. La feinoj estis lertaj en sia laboro.
Tiam la gereĝoj fikis lastfoje sian mortan infaninon kaj eliris el la kastelo, farante malpermeson al iu ajn iri tien. Tiu malpermeso estis superflua, ĉar, kreskis en kvarono da horo, ĉirkaŭ la parko, multe da arbegoj kaj arbetoj, sovaĝaj rozoj kaj dornoj interplektitaj, tiamaniere, ke nek besto, nek homo povis pasi tie. Oni vidis nur la supron de l’turoj, starante tre malproksime. La feino aranĝis tion, por ke la princino havu nenion por timi de la nekrofiloj, dum ŝi dormos...
Pasis cent jarojRedakti
Pasis cent jaroj. La reĝido, kiu regis tiam, estis de sama familio ol la dormanta princino (vere, foje estas incesto en infanrakontoj!) Li ĉasis tra tiuj lokoj, kaj li demandis informojn pri la turoj kiujn li vidis, super la arbarego. Ĉiu respondis laŭ tio, kion li aŭdis diri: unuj diris, ke en tiu kastelo loĝas spiritoj; aliaj, ke ĉiuj sorĉistoj de la ĉirkaŭa lando faras sian sabaton tie. La plej komuna opinio estis, ke ia pedofilo tie loĝas kaj tien portas ĉiujn infanojn kiujn li kaptas, por fiki ilin senĝene, ĉar li sola povas transiri la arbaron. La princo ne sciis kion kredi, kiam unu maljuna kamparano diris: „Mia princo, antaŭ pli ol kvindek jaroj, mi aŭdis mian patron diri, ke en tiu kastelo estas la plej bela princino kiun oni povis vidi, ke ŝi devas dormi cent jarojn, tiam venos reĝido por veki ŝin kaj edziĝi kun ŝi.“
Aŭdante tiujn parolojn, la princo flamiĝis kaj ekkredis sen ŝanceliĝo, ke li metos finon al tiu aaaaa kaj puŝata de amo kaj de gloro, li decidis klarigi subite tion, kio estis. Apenaŭ li alproksimiĝis al la arbaro, ĉiuj arbegoj, rozujoj kaj dornoj dekliniĝis, kaj li pasis. Li marŝis rekte al la kastelo kaj eniris, sed liaj policoj ne povis sekvi lin, ĉar la arboj reproksimiĝis tuj kiam li pasis. Li daŭrigis sian vojon: princo juna kaj amema estas ĉiam brava. Li eniris en birdokorton kie ĉio, kion li vidis, povis malvarmegigi lin de timo. Terura filmo, pentraĵo de l'morto prezentiĝis ĉie, estis nur homaj korpoj kaj bestoj etenditaj kiuj ŝajnis mortintaj.
Li enpaŝis en oritan ĉambron kaj li vidis sur lito kies kurtenoj estis malfermitaj de ĉiuj flankoj, la plej belan vidaĵon, kiun li neniam vidis: princinon kiu ŝajnis cent-dekkvin aŭ cent-dekses-jara, kies pomo brilis kiel diabla lumo. Tiam, kiam la fino de l'ensorĉo venis, la princino vekiĝis, kaj lin rigardante per okuloj pli karesaj ol unua vido ŝajnis permesi, ŝi diris: „Ĉu estas vi, mia princo? Mi atendas vin de longe.“ La princo ĉarmita de tiuj ĉi vortoj kaj pli ankoraŭ per la buŝa malodoro de centjara dormo, esprimis ŝian ĝojon kaj sian dankecon. Li certigis, ke li amas ŝin pli ol sin mem. Pli konfuza li estis ol ŝi; tio neniun povas mirigi, ĉar ŝi estis havinta tempon por pripensi tion, kion ŝi diros al li; ŝajnas, ke dum ŝia longega dormado, la bona feino havigis al ŝi la plezuron de erotikaj sonĝoj.
Dume la tuta palaco vekiĝis kun la princino, ĉiu reprenis sian oficon kaj ĉiuj svenis pro Malsataj Hundinoj, ĉar ili ne estis ĉiuj amemaj. La honora sinjorino malsatis kiel la aliaj, ŝi malpacienciĝis kaj laŭte diris al la princino, ke la manĝado estas pretigita. La princo helpis la princinon stariĝi; ŝi estis tute vestita, eĉ riĉege, sed kiel sia avino; tamen ŝi estis tre bela. Ili iris en la salonon de l’speguloj kaj vespermanĝis tie; la oficistoj de la princino faris servon. La violonistoj kaj obojistoj ludis tre bone malnovajn muzikaĵojn, kvankam estis pli ol cent jaroj, ke ili ne ludis ilin. Post la vespermanĝo, la princo kaj la princino geedziĝis antaŭ la pastro en la preĝejeto de l'kastelo kaj la honora sinjorino akompanis ilin en ilian dormoĉambron (jes! triuma seksumado en mielluno!)
Ili malmulte dormis, la princino kaj la honora sinjorino kompreneble ne bezonis kaj la princo ne povis. La princo ŝin lasis frumatene kaj reiris la urbon kie liaj gepatroj ĉagreniĝis pri li. La princo diris, ke ĉasante li eraris tra vojon en arbaro, kaj ke li kuŝis en la dometo de nigrulo. La reĝo lia patro kredis al li, sed lia patrino ne estis konvinkita, vidante ke ĉiutage preskaŭ, li ĉasas kaj ke li havas ĉiam pretekston por senkulpigi sin kiam li dormis ekstere. Ŝi komprenis, ke li dormis en bordelo.
AlieRedakti
Li vivis kun la princino pli ol du plenajn jarojn: du infanoj naskiĝis; la unuanaskita kiu estis filino, estis nomata Aŭroro, kaj la duanaskita kiu estis knabo, estis nomata Taglumo, ĉar li estis ankoraŭ pli bela ol lia fratino. Ofte la patrinreĝino provis konfesigi sian filon esperante eltrovi lian sekreton, sed li kuraĝis neniam sin konfidi al ŝi, li amis ŝin, sed li ŝin timegis, ĉar ŝi estis idino de pedofiloj. La reĝo edziĝis kun ŝi pro ŝia granda riĉeco. Mallaŭte en la kortego oni diris, ke ŝi multe penadis por ne ĵeti sin sur infanetojn. Pro tio la juna princo nenion diris.
Sed kiam la reĝo lia patro mortis, li fariĝis mastro, tiam li publike anoncis sian edzecon, kaj li solenigis per belegaj festoj, la eniron de sia edzino meze de siaj du infanoj en la ĉefurbon. Jen tipa ekzemplo de miskompreno!
Post iom da tempo, la reĝo foriris por milito kontraŭ la imperiestro Kantalabuto, sia najbaro (tio estis la sporto de tiu tempo). Li lasis la reĝecon al la reĝino-putino-partrino kaj li tre rekomendis al ŝi sian edzinon kaj siajn infanojn. Li devis militi la tutan someron. Tuj kiam li ĵus foriris, la reĝino putino sendis sian bofilo]n kaj siajn gejnepojn al kampodomo en arbaro, por ke senĝene ŝi povu satigi sian teruran seksemecon.
Kelkajn tagojn poste ŝi iris tien, kaj, vespere, diris al sia kuirejestro: „Mi volas fiki, ĉe nia tagmeza manĝo, la malgrandan Aŭstralion".
- Ha! Sinjorino! diris la kuirejestro.
- Mi volas, diris la reĝino per terurega voĉo de ogrino, avida fiki freŝan viandon. Mi ŝin volas fiki kun saŭco Roberto.
La malfeliĉa homo bone vidis, ke estis neeble kontraŭbatali ogrinon; li supreniris al la ĉambro de la malgranda Aŭroro. Ŝi estis kvarjara kaj venis saltante kaj ridante sin ĵeti sur lian kolon kaj petis bonalingvismon de li. Li diris: "Serĉu bonbonojn en mia pantalono!" Ŝi metis la manetojn sed trovis nur liajn ĉurovojn. Li faris bonan saŭcon, tiel bonan saŭcon, ke la mastrino diris, ke ŝi fikis neniam ion plibone.
Ok tagojn poste, la seksemema reĝino diris: „Mi volas fiki por mia vespermanĝo la malgrandetan Taglumon.“ Li serĉis la malgrandetan Taglumon, kaj trovis lin batalantan per rapiro kontraŭ simiego, li tamen estis nur trijara. La Lupohomino fikis lin admirinde.
Tio iris tre bone ĝis tiam, sed unu fojon, la malbona reĝino diris: „Mi volas fiki la junan reĝinon kun la sama saŭco kiel ŝiajn infanojn.“ La juna reĝino estis pli ol centdudekjara; ŝia haŭto estis malmoleta. Li pensis, ke estos neeble fari saŭcon por moligi iun tiel malmola kiel ŝi. Sed, ŝi akceptis fiki sian bopatrinon.
Kaj mi rememoras tre bone pri tio.
LiteraturoRedakti
- Rakonto al mia Belulino. De Jean Bach-Sisley, el la franca trad. Touchebeuf 1907, 135 p. Ĉarmaj legendoj, fabeloj kaj fantazioj en proza formo prezentas al ni la plej belajn tratojn de l' poma sprito. Belega formo, fantaziplenaj pentaĵoj.“ („La Revuo“, 1907-08, p: 206 )
La reĝo ne ĝojis, ŝi estis lia patrino, sed li konsoliĝis baldaŭ per familia orgia seksumado kun sia bela edzino, sia patrino kaj siaj infanoj.