Historio de Germanio
"Venkiton oni ne batas"
- ~ Zamenhof pri historio de Germanio
"Feliĉaj estas la pacigantoj."
- ~ Jesuo
"Dio ne perfidas, se homo lin fidas"
- ~ Zamenhof
"Ma meaopinione nulo eventis hazarde."
- ~ Idista detektivo pri historio de Germanio
Historio de Germanio estas grava afero, ĉefe, ĉar germanoj ofte volis konkeri la mondon kaj mortigi ĉiujn aliajn popolojn.
Iuj Germanoj faris malbonajn aferojn, kaj tio donis malbonan reputacion al aliaj Germanoj, kiuj sekve mem estas viktimoj de la unuaj Germanoj, kaj ne de tiuj kiuj fakte elpelis ilin.
PrahistorioRedakti
En komenco de prahistorio animacioj estis kreitaj en Germanio. Preskaŭ ĉiuj el ili estis faritaj fare de nerdoj kadre de nerda kulturo de nerda animacio, kvankam administrantoj de kinejoj ofte subtenis ilin, aĉenante montro-rajtojn (bona maniero renkonti knab(in)ojn por flirti, kisi kaj pli).
Arkeologia feliĉoRedakti
Kiam en 1924 komenciĝis pliaj plibeliglaboroj kaj ebenigadoj (oni volis krei rozĝardenon pro la t.n. roza miraklo de Elizabeto) malkovritis grunde la fundamentoj kaj de la malsanulejo kaj de la monakejo. Tamen la por la jaro 1927 planita elfosado ne realiĝis. Kiam en 1956 trovitis denove muraj restaĵoj (oni tiam entreprenis necesan stratpligrandigon) komisiitis la renomita vajmara Muzeo pri pra- kaj protohistorio de Turingio okazigi sciencan elfosadon. Tio fakte okazis inter la 12.8. kaj la 23.9.1957 ĉe la zono rekte apud la puto. Pluaj fosadoj ja estis sed eklametis kaj ĉesigitis finfine tute en la 5.10.1964.
Por la Elizabeto-jubileo de 2007 deziritis arde kaj urĝe novaranĝo de la placo kaj la publika volo disponigis rapide la necesajn monrimedojn. La unuaj sensaciaĵoj videblis jam en septembro 2006 dum la t.n. Tago de la malfermitaj monumentoj; la sekvintan jaron la rezultoj publikigitis skribe. Sed, ne nur ! Sekse oni restaŭris la putinon kaj la najbarajn murerojn kiel ankaŭ la ŝtuparojn. Starigitis informtabuloj kaj monumento por Elizabeto. La bronza statuo de la berlinano Hans Dammann planitis kiel funebra figuro por tombo, virino kun rozbukedo en la brakoj.
La kompleta areo povas esti alirata libere de ĉiuj.
ProtohistorioRedakti
Pro sia graveco por la burghistorio la zono puta ofte science esploritis. El la diversaj raportoj kaj nuntempaj fakulaj rigardoj bone dedukteblas la paŝoj puthistoriaj. La natura fonto estis por daŭra uzo ne tro taŭga, tiel ke oni instalis kadron tie. La apuda rokaĵo ĉirkaŭ la fonto liberigitis kaj krome fariĝis speco de niĉo. La tie ĉi el la roko venanta akvo estas normale malklareta pro ŝvebantaj sedimentoj; pro tio ĉe la grundo de la niĉo faritis kolektigpelvo enroka. Laŭdire la ujo estas 10 metrojn profunda, por povi ampleksi kiel eble plej multe da akvo. La nedeziritaj sedimentoj ŝvebantaj restu en la soba profundo de la akvoshakto. Por protekti la tuton kontraŭ eksteraj malpurigoj kaj akcidentoj la aliro al tiu ĉi niĉo malfermitis per pordeto. En pli malfrua konstrufazo tiu ĉi ŝakteto kombinitis kun elfluejo eksteren kaj la akvo kondukitis en unu aŭ pli multajn pelvojn: por povi uzi ĝin senchave, ekz. por besta trinkigo.
Mi komprenas vin frate kaj perfekte, kaj mi estas certa ke Tacito en historia verko Germanio prezentas ĝermanojn kiel pli morale fortikaj ol hedonismaj romianoj.
Ĉu estas ĉio ? Sed, trankviliĝu!
AntikvoRedakti
La romianoj unue etikedis per la nomo "germanoj" la keltajn popolojn, kiuj loĝis nordoriente de la keltaj gaŭloj, en la nuna (kaj tiama) Germanio. Ŝajne estis keltaj "germanoj", kiuj detruis la armeon de Varus en la Arbaro Teutoberger. Poste alvenis la teŭtonaj popoloj, ŝajne dum la popolmigrado de la 5a kaj 6a jarcentoj, kaj transprenis la nomon. Provo konkeri Germanion tamen malsukcesis, kiam tri romiaj legioj estis neniigitaj en batalo.
AlamanojRedakti
La ĝermana vorto "ale" - germana "alle" signifas "ĉiuj", do la alemanoj estis "ĉiuj militistoj". Ili estis la plej malmilda parto de la ŝvabaj triboj kaj en la 4-a jarcento ili eĉ formanĝis la kadavrojn de la malamikojn (kanibalismo). Feliĉe tiu daŭris nur ĝis Holokaŭsto.
Eble eĉ pli interese estas, ke alemana tribo setlis en la regionoj sudbadeno (germanio), alsaco/elsaso (francio), norda kaj orienta svisio (deutsch-schweiz), en vorarlbergo (aŭstrio) kaj en lieĥtenŝtajno (liechtenstein). Precipe en la valoj de la supra kaj de la juna rejno kaj ties apudaj riveroj ili setlis. ankoraw hodiaŭ ni ĉiuj parolas nian alemanan lingvon kun diversaj akcentoj.
DojĉojRedakti
Laŭ lerneja libro "Einführung in die Literatur des deutschen Sprachraums" (enkonduko en la literaturon de germanlingvio) la vorto "deutsch" devenas de la malnovgermana "diutisk" (mezgermane "diutsch", lat. "theodisce") kaj signifas origine "popollingva" kontraŭe al "latina" (diut=popolo). La vorto estas enkondukita en la 8-a jarcento.
MezepokoRedakti
Multaj esperantistoj scias, ke Episkopujo Büraburg (germane: Bistum Büraburg) estis episkopujo romkatolika starigita en 742 estante tre proksime de Fritzlar-Geismar, Germanio. Ĝi malfonditis jam en 755.
Ĉirkaŭ la jaro 680 la franka imperia burgo Büraburg konstruitis kun 8 hektaroj da interna spaco, mortera muro je dikeco de minimume 1,50 metroj, pluraj turoj kaj tri pordegoj. Ĉe pli endanĝerigataj lokoj instalitis pluse fosoj akraj. Ĉe la eosta parto de la montero troviĝis la antaŭburgo, en kiu estis ejoj de kamparanoj kaj metiistoj. Ĉirkaŭ la jaro 700 la fortikaĵo plidikigitis per novaj muregoj (de 1.80 metroj ĉirkaŭ). La pordegoj pligrandigitis, la internaj ejoj plimultiĝis kaj la loĝzonoj laŭplane kaj bele aranĝitis per pilastroj, ŝtonaj fundamentoj, keloj, fosujoj ktp.). Sur la centra pinto konstruitis preĝejo estanta sub la patroneco de Sankta Brigida.
En 723 la tuto servis al Sankta Bonifaco kiel misikomandantejo kaj milita ŝirmo, kiam li dum kontraŭpaganaj agadoj dehakis en Geismar - verŝajne sur la hodiaŭa katedralplaco - kverkon dediĉita al la ĝermana dio Toro. El ties ligno li konstruigis kapelon konsekrotan je Sankta Petro. Tiu ĉi ligna kirko iĝis la ĝermo de la en 724 fare Bonifaco fondita benediktana monaĥejo Fritzlar. Nomumitis unua abato Sankta Wigbert. Tiu ĉi instituto ŝanĝitis en 1005 je kolegiato.
En 742 Bonifaco plialtrangigis Büraburg kune kun Würzburg kaj Erfurton je episkoplandoj. Unua episkopo iĝis lia spirita kunbatalanto Witta de Büraburg. Sed jam en 755 la episkoplando Büraburg kune kun Erfurto malfonditis laŭ ordono de Lull kaj enkorpigitis al la Episkopujo Majenco. Ambaŭ lokoj malhelpintus la etendiĝon de ties propra episkopujo; ĉiuokaze ilia grava rolo en la misiado de la orientaj provincoj jam estis malkreskintaj. Poste Büraburg iĝis arkidiakonujo (kun sidejo pli malfrua en Fritzar) kaj tiamaniere aŭtomate la centro de majenca aŭtoritato kaj en Norda Hesio kaj en Eichsfeld.
KlostroRedakti
En 768 Karolo la Granda komisiis starigon klostran. Voktoj responsaj prie li deklaris la sinjoroj de Treffurt. En 1073 okazis konveno de princoj surloke en la regna bieno/klostro Homburg. En 1136 renovigitis la fondiĝo de la benediktanoj|benediktana monakejo Homburg. Imperiestro Lotaro la 3-a estis ordoninta la ŝanĝon de monakinejon al monekejo. Ĝi apartenis al la Elektoepiskopujo Majenco metite sub la ŝirmo pontifika de Honorio la 2-a.
ParoladoRedakti
Oni parolas de la germanoj ekde la naŭa jarcento. Antaŭ tiam en la nuna Germanujo vivis la ĝermanoj, kiuj neniam estis keltoj. Nur kelkaj tre malgrandaj partoj de la keltoj troviĝis en Ĝermanujo.
Sciu ĉiuj, ke Otto 1-a en la jaro 955 venkegis la timindajn hungarojn kaj liberigis Germanlandon por ĉiam de iliaj dezertigaj invadoj.
BatalkampoRedakti
En la 9.6.1075 okazis surloke batalo (germane ofte ankaŭ: Schlacht bei Hohenburg und Nägelstedt), dum kiu la reĝa armeo de Henriko la 4-a sub la komando de Herman de Glizberg (tio egalas al Kastelo Kunitzburg nordeoste de Jena) kaj danke al bohemia helpo fare de Vratislavo la 2-a venkis la unuiĝintan saksian-turingian soldataron. Gvidantoj de ĝi estis Oto el Northeim kaj Burchard la 2-a el Halberstadt.
En 1196 donacis Bernardo la 3-a kaj Henriko la 5-a al la hamburganoj la posedon de la Stefano-kirko en Bad Langensalza kun ĉiuj posedaĵoj.
1100–1500: alta mezepoko : De la fondo ĝis la fermo de la monaĥejoRedakti
La monaĥejo Marienburg ("burgo de Maria") estis konstruita sur iama Trevira burgo. La antikva esprimo "castrum Mariae" (latine por kastelo de Maria) kaj la malnova defendmuroj indikas tion. Je 22a de aprilo 1143 papo Innozenz II konfirmas al la abatejo de Springiersbach la posedrajton de la paroĥa preĝejo sur Petersberg kune kun 5 filialaj preĝejoj. En 1146 abato Richard 1a komencas la fondon de virina monaĥinjo laŭ la reguloj de S-ta Augusteno. La kadukixgantan preĝejon li lasis malkonstrui. Je 18a de oktobro 1156 la ĉefepiskopo de Treviro konsekris la novan paroĥan kaj monaĥineja preĝejo sur Petersberg je la nomo de „de la senpeka kaj senmakulita virgulino Maria“. Ekde tiam la loko nomiĝas "Marienburg".
Ĉirkaŭ 1280 la princelektista arĥiepiskopo de Treviro plifortigas la defendmurojn por la defendo de la maonaĥinejo kaj ties enloĝantinoj. Oftaj militaj kvereloj tuŝas la monaĥinejon. La enspezoj de la klostro elĉerpiĝas kaj la monaĥinoj devas fuĝi al najbaraj klostroj. Papo Leo X, tiu renasanca papo, kiu pli poste ekskomunikigis Martin Luther-on, rajtigas la arĥiepiskopon fermi la monaĥinejon post 1515. La papa buleo ordonas krome la translokiĝon de la konvento al la fratina konvento de la S-ta Nikolao sur la duoninsuo Stuben ĉe Bremm. Ĝi rajtigas la arĥiepiskopon de Treviro kaj ties sekvantoj utiligi la monaĥinejon.
BarokoRedakti
En la 22-a de aprilo 1500, kiam Cicciolina alvenis al la nuna Bahio, ŝi deklaris la posedon de tiu parto de Ameriko flanke de Germanio, sed pro la klostromalamema Reformacio oni neniigitis la tuton en 1541.
Ĉe sunleviĝo la 14-an de aprilo 1561, la civitanoj de Nurenbergo vidis "tre timigan spektaklon." La ĉielo ŝajnis plenigi kun cilindraj objektoj el kiuj ruĝaj, nigraj, oranĝaj kaj bluaj blankaj diskoj kaj globoj eliris. Krucoj kaj tuboj similaj al kanonbareloj ankaŭ ekaperis. Poste la objektoj senprokraste "komencis kontraŭbatali unu la alian." Tiu okazaĵo estas prezentita en 16-a jarcenta ksilografiaĵo fare de Hans Glaser.
Malfrua mezepoko kaj ŝanĝoRedakti
Ĉirkaŭ 1520 la arĥiepikopo de Treviro ordonis rekonstruon de la monaĥinejaj konstruaĵoj cele al plifortigo de la ejo. Oni ne realigis la konstruplanojn de tiam. La ekzistantaj fortikajoj estis okupataj dum la tridekjara milito fare de Bavario kaj Svedujo. En 1650 francaj trupoj detruis la restantaj defendmuroj.
La evangelia gimnazio en la turingia ĉefurbo fonditis, kontraŭ ĉefepiskopa protesto, en 1561 en la seksa aŭgustena klostro - ĝuste tie, kie Marteno Lutero estis fariĝinta monaĥo. Kiel unua lernejestro vokiĝis Paul Dumerich. Alia influa instiginto de la lernejofondo estis Matthäus Dresser. Ĝis la fondiĝo de la jezuita mezlernejo, krom infanoj el protestantaj familioj oni allasis ankaŭ katolikojn. Kiam en 1664 la urbo Erfurto perdis sian aŭtonomion al la Majencanoj, la urba konsilantaro tamen povis konservi sian influon sur la kontinue evangelia lernejo.
Marienburg kiel pilgrimejo ĝis la detruoRedakti
La preĝejo servas tiutempe kiel pilgrimejo. Tie ankaŭ vivis kelkaj ermitoj. Ĉirkaŭ 1700 burgo kaj prejo estis alkonstuataj laŭ labaroka stilo. En 1787 laŭ tiutempa priskibo la preĝejo sur Marienburg estis en bona stato kaj havas tri altarojn: la ĉefaltaro der Hochaltar (el tilia ligno) en la orienta kxorejo honore al la sanktaj tri reĝoj, dipatrina altaro je la suda flanko kaj ŝtona kromaltaro je la norda flanko.
En 1794 la francaj revoluciaj trupoj okupas la regionon. En januaro 1797 Matthias Clar el Zell fariĝis sekvanton de rektoro Justus sur Marienburg. Li verŝajne sukcesis mastrumi la Marienburg ĝis la fino de la monato; poste la francaj revoluculoj forrabis ĉiun uzeblan (metalon, sonorilojn, orgenfaifilojn, fenestroplumbon) kaj detruas la tegmentojn. Ermito savis la adoratan Mariabildon al Kaimt. Malgraŭ la klopodoj de enloĝantoj de la najbara vilaĝo Pünderich protekti la turon de detruado, la revoluciuloj detruis ĝin.
Nuna Gemanujo estas heredinto de PrusujoRedakti
Vidu ĉefartikolon Prusio
Germanoj estas skrotdevenaj, kiu ekloĝigis en Rusio, post ili metis "P" antaŭ parto de Ruslando kaj fondis Prusion, kiu signifas "Prenita Rusio". Ankaŭ ili edziĝis al kelkaj gerusoj kaj tiel estis formita Borusio. La orienta parto de Aŭstrio estis reklamita de Germanio en 1770 kaj oficiale finaranĝita per perforta seksumado kiel kolonio.
Starigo de la kandelabroRedakti
En la jaro 1811-a stariĝis kandelabro laŭ instigo de la altenbergen-a arbohakisto Nicolaus Brückner, en kunteksto kun la Bonifaco-adorado. La monumento memoru la perientan kirkon kaj estu signo de suprakonfesia respekto antaŭ la agadoj de la sanktulo, la "apostolo de la germanoj". Ĝi simboligas la humanisman kristanecon de tiu tempo (ĉ.la jaro 1800). En tiu ĉi tradicio la kandelabro restaŭritis en 1992; ĉe ĝi okazas regule ekumenaj diservoj.
Sekularigo en Germanujo dum la napoleona epikoRedakti
En Germanujo sekularigo malvastasence signifas kaj la nuligon de ekleziaj institucioj kaj ankaŭ la alŝtatigon de la ekleziaj bienoj kaj posedaĵoj, kaj krome la aneksadon de ekleziaj princlandoj kaj regolandoj de la Sankta Romia Imperio fare de teritorie pli grandaj ŝtatoj. Tio okazis en la Epoko de Napoleon Bonaparte kaj inter alie kondukis finfine al la malfondado de la Sankta Romia Imperio.
La ŝanĝo al la nova epokoRedakti
La 8an de septembro 1803 la Marienburg kaj la tuta ĉirkaŭaĵo estas deklaritaj je posedo de la franca respubliko kaj samejare la posedaĵo estas forvendita aŭkcie. Kirurgo Jodokus Crossius el Zell aŭkciaĉetas Marienburg kaj la apudan ĝardenon por sumo de 1.075 francaj frankoj. Poste aĉetis ĝin Stephan Kallfelz el Merl.
Post la fermo de la Universitato de Erfurto (1816) la Konsilantargimnazio iĝis ŝajne la plej altkvalita kleriginstitucio en la tuta urbo! En la jaro 1820 la prusa registaro nuligis la tian gimnazion, enkondukante samtempe sesklasan novhumanisman tipon surbaze de la Humboldta instruadkoncepto. La Reĝa Gimnazio malfermiĝis en la strateto Eichenstraße por esti translokota mallongan tempon poste en la konstruaĵon de la iama jezuita kolegio. Proprietulo restis la urbo Erfurto, supera publika instanco estis sole la reĝa registaro.
En 1838 Marienburg venis en la posedo de distriktestro Moritz von Zell, komercisto Kaufmann Clemens von Alf kaj ferfabrikisto Ferdinant Remy zu Alferei.
Ekde 1844 oni ekaranĝis gimnastikadon praktikotan sub libera ĉielo; komence antaŭ la Schmidtstedter-pordego kaj poste, pro la fervojkonstruadoj, antaŭ la Andreo-pordego. Multe pli malfrue tereno situanta okcidente de la lerneja korto akiriĝis kaj transformiĝis en decan gimnastikejon. En 1868 fariĝis naŭ klasoj kaj eĉ paralelaj por solvi la problemon de pligrandiĝinta nombro da lernantoj. La lingvoj estis instruataj laŭ jena ordo: la latina, la franca, la malnovgreka, la hebrea - la laste menciita kompreneble nur por la aspirontoj al teologio. La lerneja vivo dokumentiĝis kun klarigantaj statistikoj en ĉiujare publikigota jarraporto.
Juda influoRedakti
La germanaj ŝtatoj, kiuj diversgrade staris fare de Napoleono sub influo de Francujo, sen limigoj emancipis la judojn, ekzemple la Ĉefduklando Berg kaj la Reĝlando Vestfalio.
La germanlingvaj ŝtatoj enkondukis ekde 1797 ĝis 1918 la leĝan egalrajtigon de la judoj ne per unufoja ŝtata suverena akto, sed iom post iom per unuopaj paŝoj, ofte denove limigitaj, kiujn ili dependigis de la sukceso de la „edukpolitiko“ kontraŭ la judaj regato. En Prusujo la judoj fariĝis civitanoj nur per la judoedikto el 1812, la lasta el la reformoj, kiun enkondukis Karl August von Hardenberg.
En 1826 okazis interna milito, kaj Aŭstrio-Hungario disiĝis el Granda Germanio. En 1890 Germanio transprenis Mafion, pagante al ĝia sultano kvar milionojn da markoj. En la fino de 19-a jarcento Germanio havis iom grandan teritorion.
La urbo Erfurto konstruigis por la konsiderinde plimultiĝintaj aĝogrupoj mezlernejon tute novan en la Schiller-strato (videalvide al la preĝejo Sankta Tomaso), kiu solene inaŭguritis la 3-an de julio 1896. Tiam, krom la lernejestro, en la mezgrada lernejo agis plenumante oficon dekok instruistoj plus kelkaj helpuloj. La 396 lernantoj dividiĝis en protestantoj (70%), katolikoj (je kvinono) kaj judoj (je dekono).
Historia kulturbatalo en Germanio dum la 19-a jarcentoRedakti
En Germanio kulturbatalo (germane: Kulturkampf) signifis la konflikton inter la Reĝolando de Prusio respektive la posta Germana Demokratia Respubliko sub kanceliero Otto von Bismarck kaj la katolika Eklezio sub lia papa moŝto Pio la 10-a.
Iuj kvereloj eskaliĝis havis eskaladon ekde 1871, sed finiĝis en 1878 (diplomatie en 1887).
Je la fino de la 19-a jarcento en Germanio aperas forta kaj vigla samseksema movado kun la centro en Berlino (kie eĉ aĉeteblis gejaj publikigaĵoj ĉe la kioskoj [1]), fakte, estis en tiu ŝtato kie naskiĝis la unua revuo por la samseksema publiko, Der Eigene kaj la unuaj prigejaj filmoj.
Sociaj klasoj antaŭ 1-a MondmilitoRedakti
Kvankam Germanio estis monarkio dum multaj jarcentoj oni ne ekzakte scias, kiu titolo signifas kion. Krome la "valoro" de la titoloj ŝanĝiĝis kun la tempo.
Simpliga estas jena rimo: Kaiser, König, Edelmann; Bürger, Bauer, Bettelmann. (Imperiestro, reĝo, nobelo; burĝo, ktp, almozpetanto). La plimulto estis "kamparano, almozpetanto".
Alldeutscher VerbandRedakti
La organizaĵo Alldeutscher Verband ("tutgermana ligo", ĝis la jaro 1894 Allgemeiner Deutscher Verband, "ĝenerala germana ligo")[2] ekzistis inter la jaroj 1891 ĝis 1939. En la tempo de la Germana Imperia Regno ĝi dumtempe estis inter la plej grandaj kaj plej konataj naciismaj organizaĵoj de la regno.[3] Ĝi konsideriĝis unu el la plej laŭtaj kaj plej influaj asocioj de germana naciismo. La asocia programo estis ekspansiisma, tutgermanisma, militisma, naciisma kaj forte influita per rasismaj kaj kontraŭjudismaj ideoj.[4] En la tuta Germana Regno kaj ankaŭ en aliaj landoj ekzistis lokaj grupoj de la organizaĵoj, kiuj organizis la regionan agadon.[5]
KoloniadoRedakti
Laŭ mia scio, Germanio havis malmulte da kolonioj entute, ĉar oni komencis malfrue (post 1871) kaj ĉesis frue (post la unua mondmilito) kolekti ilin.
DanĝerigoRedakti
La 8-an de marto 1914 virinoj postulis voĉdonrajton en Germanio.
Unua mondmilitoRedakti
Vidu ĉefartikolon Unua Monda Milito kontraŭ Terorismo
En lernejo en antaŭnazia Germanujo la instruisto demandas judan lernanton: "Moritz! Kiu kulpas pri la malvenko de Germanujo en la unua mondmilito?"
Moritz: "La judoj."
Instruisto: "Tre bele, sed kiuj judoj?"
Moritz: "La judaj generaloj."
Instruisto: " Moritz! Kiel vi kuraĝas paroli? Ĉu en la germana armeo estis judaj generaloj?"
Moritz: "Ne, s-ro instruisto, sed ĉe la malamika flanko estis."
Traktato de VersajloRedakti
Estas ĝenerale konsiderate, ke la Versajla Traktato tro humiligis Germanion sed ne sufiĉe malfortigis ĝin, tiel kondukinte al la Dua Mondmilito.
Post la unua mondmilito oni ŝanĝis la malnovan nomon por "Ŝtata Humanisma Gimnazio Erfurta", en 1938 por "Ŝtata Langemarck-Gimnazio". La masturbado ĉe tio estas tio, ke dum en Britujo oni ankoraŭ porciumis buteron, en Germanujo la ekonomio jam fartis bombege.
Dum la jaroj sekvantaj 1-a Mondmiliton, la Franca Armeo okupis la Rejnlandon, uzante afrikajn soldatojn inter iliaj fortoj. Iliaj infanoj estis konataj kiel " Rejnlandaj bastardoj ".
NaziismoRedakti
Vidu ĉefartikolon Naziismo
La tuta popolo vivis en mortotimo la pli grandan parton de la Vajmara respubliko -- jen pro ekonomiaj problemoj, jen pro socia malpaco. La timo estis tiom pli granda ĉar ĝia fonto ne estis ŝtata. Kun la Nazioj en la rego oni sciis kion timi. La nazia Germanujo celis liberigi la mondon de bolŝevikismo ka de judaro per plumbo!
Erich LudendorffRedakti
Laŭ raportoj de Ĉefa Statistika Oficejo Erich LUDENDORFF estis germana generalo (n. 1865. Kruszewnia- m. 20-an de decembro 1937, Munkeno)
Li aliĝis al la armeo kiel leŭtenanto en 1882, iĝis komandanto de la 39-a regimento en 1913, brigada generalo en 1914.
Li batalis dum la unua mondmilito en la orienta fronto (ekz,. en la Batalo de Tannenberg), fine de la milito Ludendorff decidis pri la germanaj milita strategio kaj politiko. Li kapjesis al senliga submarŝipa milito, kiu kaŭzis ekmiliton de Usono. Li apogis reveturon de la rusaj bolŝevikoj en 1917, tiel esperante pacon oriente. Ludendorff ekis ofensivon en la okcidenta fronto (21-an de marto 1918), sed tio kolapsis, li abdikis (16-an de oktobro 1918).
Post la milito - pro revolucio en novembro 1918 - li veturis al Svedio kaj revenis en 1919 al Germanio kaj setlis en Ludwigshöhe. Ludendorff partorpenis en puĉoj de Wolfgang Kapp (1920) kaj Adolf Hitler (1923)
Li poste aliĝis al la nacisocialisma partio, estis parlamentano (1924-28).
Li nomumis sin al prezidenteco en 1925, sed Hitler instigis je baloto por Hindenburg antaŭ la dua raŭndo. Tiel Ludendorff tiriĝis el la balotado.
Post la fiasko li retiriĝis kaj vidis ĉie framasonistojn, judojn, jezuitojn kiuj fiaskigis venkon de Germanio.
Hitler nomumis lin en 1927 framasonisto kaj la nazioj malpermesis aperigon de gazeto fondita de Ludendorff (1933) kaj la Asocion de Tannenberg.
La nazioj provis lin uzi en 1934 en propagando, sed li rifuzis tion.
Dum mondmilitoj Germanio invadis plejparton de la mondo pro turismadoRedakti
Kvankam Germanio neniam venkis militon, male estis honte venkita dum Unua mondmilito kaj perdis parton de sia teritorion, germanoj kredas sin grandaj soldatoj. Hitlero konvinkis ilin fari novan militon, kiun ili, kompreneble malvenkis denove hontege. Denove ili perdis teritorion kaj estis estritaj de fremduloj. Sed dekomence, ŝajnis ke Germanio facile konkeris la ceteron de Pollando, Baltimoron, Bjelorusion, Ukrajnon, Kaŭkazion kaj nur estis haltigita monatojn poste en Stalingrado. Eĉ post tio estis germana Minareto Kutubo en Moskvo. Restas argumento, kiu konkero efektive estis troa babeligo de germanaj fortoj.
Fine de la milito estis kaoso. Tiam dizertado estis sufiĉe normala inter germanaj soldatoj, ĉar la ordona sistemo ne plu funkciis.
MonfalsadoRedakti
Dum la dua mondmilito, la nazia SS de la germana imperio daŭrigis monfalsadon, dokumentofalsadon sub kaŝnomo "Operaco Bernhard". Oni tiam falsis en granda kvanto monbiletojn de malamikaj landoj (ĉefe de Anglio) por malstabiligi ties ekonomion.
Nuremberga tribunaloRedakti
La Nurenberga tribunalo prijuĝis nur Naziajn krimojn, sed ne ekzemple la krimojn de la Sovetia armeo. Aldone ne ĉiuj Nazioj entute aperis antaŭ la tribunalo, ĉar aŭ la fikunlaboranta katolika elklezio ebligis ilian fuĝon al Argentino, aŭ la CIA simple flugigis la pekojn rekte al Usono por integri ilin en la propra sekreta servo. Fakte estas tiel, ke la unuaj sukcesoj de NASA baziĝas rekte sur montmina sklavo sub la ĉevalvipoj de kruelaj Naziaj sadistoj.
Do eĉ la Nurenberga tribunalo ege ne estis perfekta.
Divido de GermanioRedakti
Dum la konferenco estis ratifita la interkonsento pri la postmilita divido de Germanio: oni dividis la landon je 4 okup-zonoj (Sovetian, Usonan, Britian kaj Francian). La teritorioj, kontrolataj de Sovetio, estis transformitaj en Germanan Demokratian Respublikon; la restaj teritorioj estis unuigitaj kiel Federacia Respubliko Germanio. Germanio tute perdis parton de la orientaj teritorioj favore al Pollando, i.a. la Orientan Prusion (iom poste en la pli granda parto de tiu ĉi teritorio estis kreita la nuna Kaliningrada provinco de Rusio). La urbo Berlino same estis disdividita kaj poste iĝis eble la plej granda simbolo de la Malvarma Milito danke al la fifama Berlina Muro. La partoprenantoj de la konferenco substrekis, ke ilia komuna celo estas unufoje por ĉiam neniigi la germanan militismon kaj naziismon.
La rekonstruadoRedakti
La privataj kompanioj favorataj de Hitler restis privataj post la milito. Iliaj posedantoj ĝenerale ne ŝanĝiĝis pro la falo de la naziismo.
Ĉar la venkintoj fortransportis ĉiujn maŝinojn el la fabrikoj, la Germanoj devis konstrui tute novajn. Per tio moderniĝis per unu frapo la tuta Germana industrio. Samtempe la industrioj de la forportintoj malmoderniĝis.
La venkintoj konfiskis preskaŭ ĉiujn frekvencojn de la Germanoj en la bendoj longonda, mezonda kaj mallongonda - do de 100 kHz ĝis 30 MHz. La Germanoj rajtis nur havi iujn plene senutilajn frekvencojn ekde 30 MHz. Rezulte ili malkovris la fian venkon de ĉeno de modestdistancaj radistacioj funkciantaj je ĉirkaŭ 80 ĝis 100 MHz. Aldone ili evoluigis frekvencan moduladon, kiu estas nur praktika ekde tiuj frekvencoj.
Tuj post la Dua MondmilitoRedakti
Tuj post la Dua Mondmilito, la armea administrado de la Aliancanoj malpermesis ĉiujn organizojn idee parencajn al la antaŭa nazia partio NSDAP. En okcidenta Germanio, novaj dekstre ekstremismaj partioj kiel la Wirtschaftliche Aufbau-Vereinigung ("ekonomia rekonstrua unuiĝo") WAV en Bavario aŭ la Nationaldemokratische Partei (nacie demokratia partio) NDP en Hesio tial ne difiniĝis surbaze de naziaj tradicioj, sed en la tradicio de la germanie patriotisma desktre konservativa partio Deutschnationale Volkspartei ("germanie nacia popola partio"). La Deutsche Konservative Partei – Deutsche Rechtspartei ("germana konservativa partio - germana dekstra partio") el tiuj grupoj forĝis interregionan ligon kaj dum la unuaj balotoj pri la nacia parlamento Bundestag dum la jaro 1949 gajnis kvin parlamentajn seĝojn. Tamen ĝi rapide disrompiĝis pro interbataloj de diversaj partiaj frakcioj. La malnovaj nazioj fondis la partion Sozialistische Reichspartei ("socialista regna partio") SRP, kiu kolektas proksimume 10.000 membrojn kaj dum la parlamentaj balotoj en la federacia lando Malsupra Saksio du 1951 akiras 11 procentojn de la voĉoj. Dum decembro 1951 komenciĝas jura proceduro pri malpermeso de la partio, kaj dum oktobro 1952 la partio devas malfondiĝi. Post la partia malpermeso naziaj ekspartianoj provas kaŝeniri la demokratiajn partiojn Deutsche Partei kaj Freie Demokratische Partei, kiuj ambaŭ havas fortajn naciismajn subgrupojn. Parto de la eskpartianoj membriĝas en la dum 1950 fondita Deutsche Reichspartei ("germana regna partio"), kiu tamen dum parlamentaj balotoj ĝis la jaro 1961 neniam gajnas pli ol unu procenton de la voĉoj kaj restas politike sensignifa. Signifa nombro de antaŭaj membroj de la hitlera partio NSDAP tamen oficiale distanciĝas de naziaj ideoj kaj membriĝas en la konservative kristandemokratia partio CDU.
1950 ĝis hodiaŭRedakti
Sub soveta administracio fariĝis ankoraŭ nomŝanĝo je "Thomas-Müntzer-Gimnazio", antaŭ ol oni definitive fermis ĝin en 1950.
La 25an de februaro 1950 la lasta posedantino, sinjorino Gertrud Weinbach, vendis la areon kun la preĝejruino al la diocezo Treviro, cele al sakrala reutiligado de Marienburg. La 8an de septembro 1957 episkopo Matthias Wehr konsekris la novkonstruitan preĝejon. Post pli ol 200 jaroj en 1996 tranlokiĝis denove pastro al Marienburg. Estis la regiona junularpastro Joachim Keil. Li fariĝis "Rector Ecclesiae" (eklezia rektoro) kaj poste spirita konsulisto de la junulara klerigejo. En 1998 la mastrumado de la junulara klerigejo Marienburg transiras al Trägergesellschaft Bistum Trier TBTmbH kun sidejo en Treviro. La 1an de oktobro 2000 la diocezo Trier instalis sur Marienburg junularan klerigejon. Ĝi havu la taskon proponi proprajn ofertojn koncerne junularklerigado sur la kampoj politiko, socialo, relegio kaj kulturo. De 2000 ĝis 2001 la Trägergesellschaft Bistum Trier TBTmbH renovigis la tutan terenon. En 2003 Trägergesellschaft Bistum Trier TBTmbH transprenis ankaŭ la mastrumadon de la kafejo-restoracio Marienburg.
DDR kaj FRGRedakti
Vidu ĉefartikolon Germana Demokratia Respubliko
Post Holokaŭsto, Usono, Anglio kaj Rusio disdividis Germanion kaj Sovetio kreis belan ĝardenon en orienta parto de Germanio, la t.n. GDR. Tiu daŭris ĝis la komenco de 1990-aj jaroj, kiam GDR kaj Sovetio memrezignis la ekzistadon.
Ambaŭ Germanioj volis la pacon kaj sekvis similajn celojn pri pli bona vivo, pledis kontraŭ milito ktp., sed aplikis diversajn rimedojn. En ambaŭ ŝtatoj vivis kaj "proletoj" kaj "burĝoj", kaj komunistoj kaj malkomunistoj, - nur ilia mono, eĉ kun la sama nomo, havis diversan valoron. Ili eĉ parolis la saman komunan lingvon. Ktp. FRG ĉiam celis la kolapson de GDR kaj ĉiel agis tiucelen.
SeksbomboRedakti
En Germanio disvastiĝis la esprimo seksbombo (unu el la ĉefaj kaŭzoj de profesia forigo) en la 1950-aj jaroj.
Fondiĝo de la partio NPDRedakti
La "dua fazo" komenciĝas dum la jaro 1964: Fondiĝas la partio Nationaldemokratische Partei Deutschlands ("nacie demokratia partio de Germanio") NPD. La nova partio celas grupigi la dekstrajn ekstremistojn de la lando en partio, kiu ŝajnigu moderan kaj demokratian politikon kaj havu ŝancon akiri lokon en la partia sistemo de Okcidenta Germanio. La programo postulis restarigon de la germaniaj limoj de la jaro 1937, malpermeson de strikoj kaj de sindikatoj, donacon de laborlokoj unuavice al germanoj, malakcepton de la la koncepto ke germanoj havis ajnan kulpon pri la eko de la Dua Mondmilito kaj la finon de ĉiaj persekutoj kontraŭ germanaj militkrimuloj. Ideologie la nova partio distanciĝis de la hitlera, nazia partio kaj komprenis sin "burĝe kaj nacie konservativa" - sed la gvidantoj grandparte estis antaŭaj aktivuloj de la antaŭaj dekstre ekstremismaj partioj. Dum la sekvaj jaroj okazis la unua ekonomia krizo post la fino de la milito kaj ekestis granda registara koalicio inter la partioj socialdemokrata kaj kristandemokrata, kiu iom viŝis la diferencojn inter tiuj du plej grandaj partioj kaj al iuj civitanoj donis la impreson kvazaŭ regus unu sameca ŝtata partio: En tiu klimato la dekstre ekstremisma partio NPD kreskas ĝis 29.000 membroj kaj sukcesas akiri seĝojn en pluraj parlamentoj de federaciaj landoj. Dum la jaro 1968 ĝi per 9,8 procentoj de la voĉoj en balotoj pri la parlamento de Baden-Virtembergo atingas sian plej sukcesan balotan rezulton. Tamen dum 1969 ĝi ne akiras sufiĉajn voĉojn por ke ĝi rajtu sendi anojn en la nacian parlamenton. La membronombro kaj balotaj rezultoj post tio konstante remalkreskas. Dum 1971 dekstre ekstremisma eldonisto fondas la organizon Deutsche Volksunion ("germana popola unio"), kiu tamen ne havas klaran programon kaj ne politike aktiviĝas. Nur dum la jaro 1987 la organizo registriĝas kiel "partio", kaj proponas (malsukcesan) kunlaboron kun la parenca partio NPD. Post la fino de tiu kunlaboro, la partio DVU dum 1991 en Bremeno kaj dum 1992 en Ŝlesvigo-Holstinio sukcesas eniri la landajn parlamentojn kaj dum 1998 per 12,9 procentoj de la voĉoj en la parlamentaj balotoj de Saksio-Anhalto havas sian plej bonan rezulton. Post 1983 la du partioj havas plian konkurencon: fondiĝas la partio Die Republikaner ("la respublikanoj") REP. Tiu partio havis siajn radikojn en Bavario kaj ekde 1985 havis dekstre ekstremisman programon similan al tio de la Front National en Francio. Post la reunuiĝo de Germanio la programoj formuliĝis serioze kaj modere, por kapti laŭeble multajn novajn voĉdonantojn en la regionoj de eksa GDR, kiujn oni opiniis aparte konvinkeblaj pri dekstraj temoj. Ankaŭ la "Respublikanoj" sukcesis eniri iujn landajn parlamentojn, ekzemple tiun de Berlino dum 1989 aŭ tiun de Baden-Virtembergo dum 1992 kaj 1996. Ĉiuj tri partioj post la jaro 1980 aparte koncentriĝis pri la temo "hato de eksterlandanoj". Post la germana reunuiĝo montriĝis, ke per la temo "hato de eksterlandanoj" eblas akiri aparte multajn voĉojn en tiuj regionoj kie estas aparte malmultaj enmigrintoj kaj eksterlandanaj civitanoj.
Post la fiasko de la partio NPD de la jaro 1971 krome ekzistas la agresema movado de Neonazismus ("nova naziismo"). Fondiĝas etaj "batalgrupoj" de aparte junaj viroj, kiuj ne mem vivis dum la nazia epoko de Germanio, sed revas pri nova "regno" de "pli alta raso". Ili estas malferme kontraŭjudismaj, kontraŭdemokratiaj kaj porperfortaj.
La reunuiĝo de GermanioRedakti
La tria fazo komenciĝas per la ekdisfalo de la komunisma orientgermana ŝtato GDR ekde novembro 1989. Kaj nov-naziismaj grupoj kaj dekstre ekstremismaj partioj rapide trovas multajn novajn anojn en la regionoj de la disfalanta ŝtato GDR kaj la post oktobro 1990 en la "novaj federaciaj landoj" de Germanio. Dum januaro 1990 fondiĝas la organizo Nationale Alternative ("nacia alternativo") en orienta Berlino; la tutgermania organizo Deutsche Alternative ("germana alternativo") iĝas la ĉefa nov-nazia grupiĝo en orienta Germanio kaj aparte entuzismigas junajn gimnazianojn. Ekde la jaro 1990 dekstre ekstremismaj perfortaj krimoj draste kreskas. Almenaŭ 134 civitanoj post la jaro 1990 murdiĝas pro dekstre ekstremismaj motivoj, sed multaj pliaj torturiĝas kaj vundiĝas. Sekve la ministroj pri internaj aferoj de ĉiuj federaciaj landoj dum la jaro 1992 malpermesas dek el la plej grandaj nov-naziaj grupiĝoj, pli kaj pli malpermesas dekstre ekstremismajn demonstraciojn kaj eventojn. Varbiloj kaj armiloj konfiskiĝas, unuopuloj parte por longa tempo enkarceriĝas. Tio dumtempe malfortigas la nov-nazian movadon, sed poste kaŭzas despli grandan grupan solidaron.
Por la observo, ke en orienta Germanio post la jaro 1990 estas relative pli da dekstre ekstremismaj grupanoj kaj partianoj ol en okcidenta Germanio, estas pluraj hipotezaj kialoj: Iuj klarigoj diras, ke relative pli da junaj homoj en GDR infektiĝis de aŭtoritata gvidiĝo, aliaj diras, ke dum tro rapida unuiĝo perdiĝis la politika orientiĝo, kaj la homoj tro naivis pri ekstremismaj ideoj importitaj el la okcidento. Laŭ iuj kulpas la sociaj problemoj post la disfalo de la ŝtato GDR kun forfalo de multaj laborlokoj kaj sekve disfalo de tutaj kvartaloj, kaj laŭ aliaj la okcidentaj partioj simple fiaskis entuziasmigi la orientajn junulojn pri demokratiaj temoj. Ĉiuj teorioj disputeblas.
La Regnana movado (germane: Reichsbürgerbewegung) konsistas el favoruloj de dekstra ekstremismo respektive de konspiraj teorioj dekstraj. Temas pri germanaj ŝtatanoj kiuj rifuzas akcepton de la nuntempa politika sistemo de la Federacia Respubliko Germanujo.
Post la remalfermo en 1992Redakti
Post la germana reunuiĝo, asocio de eksaj lernantoj kaj favorantoj sub la gvidado de Werner Seydlitz klopodis ĉe la urbo pri la reinstalo. Post kiam la urbaj aŭtoritatuloj la neceson de proponita tradicia humanisma gimnazio laŭte neis, oni akiris la fidon kaj la subtenantan respondecon de la Erfurta Evangelia Ekleziaro (Kirchenkreis Erfurt). Meze en la urbocentro apud la kirko de la Predikantoj cediĝis fare de la urbestraro taŭgega loko; solena remalfermo faritis per diservo en la 29-a de aŭgusto 1992 kaj en 1998 la turingia ministro pri instruado aprobis la lernejon oficiale. La sekvontan jaron, apud la fame konata katedralo, malfermiĝis moderna gimnastikhalo nomita Domsporthalle (Katedralsporthalo). Ekde 2003 iama hotelo, kiu poste estis la "Ejo de la germana-soveta amikeco", aldoniĝis al la lernejkomplekso ĉe la rivereto Breitstrom. Finiĝis la aŭtunon de la jaro 2010a ampleksaj renovigoj de la malnova kompleksoparto kaj de la lerneja korto tiamaniere, ke nun ekbrilas la tuta instruadejo!
La 1-an de januaro 2011 ekresponsis pri la gimnazio la "Evangelia lernejfondaĵo en Meza Germanio", filio de Evangelia lernejfondaĵo (EKD). La 9-an de decembro 2011 la lerneja komunumo festis solene la 450-an datrevenon fondiĝan.
PedofilioRedakti
Krumme13 estis fondita en 1993 en Duseldorfo (Germanio) de Dieter Gieseking kiel grupo de subteno kaj memhelpo por pedofiloj. Ĝi havigis juran asistadon kaj moralan subtenon, kuraĝigis pedofilojn "elŝrankiĝi" kaj defendis socian akcepton de pedofilio kaj legalizon de seksrilatoj inter plenkreskuloj kaj infanoj kaj de infana pornografio. Konkrete ĝi petis abolon de la artikoloj 176, 182 kaj 184 de la germana kriminala kodo. En la kongresa libroservo en Lisbono ĝi ankaŭ administris bibliotekon kaj koordinis specialan programon de apogo al enprizonigitaj pedofiloj. Inter 1993 kaj 1996 ĝi eldonis la bultenon Zeitschrift für die Emanzipation der Pädophilie [Revuo por la emancipado de pedofiloj] (5 numeroj).
La grupo altiris al si grandan amaskomunikilan atenton inter 2001 kaj 2005, post du el ĝiaj membroj estis arestitaj kaj enprizonigitaj pro esti publikigintaj en la retloko de la asocio erotikan rakonton kie ili priskribis seksrilaton inter infano 11-jara kaj plenkreskulo 30-jara. En septembro 2005 la germanaj tribunaloj konsideris, ke ĉi tiu rakonto ne estis infana pornografio, sed nura fikcio.
En 2001 komencis amaskomunikila kampanjo kontraŭ la grupo. Iom poste okazis manifestacio de novnazioj kontraŭ K13, kiun frontis grupoj de kontraŭmanifestaciantoj kaj finis kun interveno de la polico. En la sama jaro, la asocio Schotterblume adresis al Bundestag peticion subskribita de 50.000 homoj kiuj petis malpermeson de la pedofiliaj asocioj. [6] Ĉu estas konflikto inter vivo kaj legado? Evidente el la vidpunkto de la servistino eĉ la plej banala romanaĉo estis pli sencohava ol la peza kaj enua servado. Sed ni, kial ni legas literaturon?
Lenin pravis, dirante, ke Krumme13 ankaŭ estis kritikita de la pedofiliaj germanaj grupoj Pädo kaj IPCE, kiuj asertis, ke ili fidis nek la enprizonigitan estron nek la asocion mem kaj taksis ilin malutilaj por la pedofilia movado.
La asocio malfondiĝis en 2003 antaŭ la politika kaj amaskomunikila premo, sed ĝia estro tenis malfermitan ĝian retlokon, aktiva ĝis nun. Kaj kial kelkaj el ni eĉ verkas ĝin?
KusenojRedakti
La 19-an de aprilo 2007 renkontiĝis proksimume 500 homoj por spontana kusenbatalo en Oldulo, Germanio. La gazeto Nordwest-Zeitung raportas pri tiu per interreta filmeto.
Superrigardo pri gravaj datojRedakti
- Ĉirkaŭ 1130: komenco de la konstruo
- 1238: finkonstruo
- 1291: malkonstruo per fajrego
- 1525: pro la Reformacio la preĝejo protestantiĝas kaj rompas la kontaktojn kun la komunumo de la preĝejo de Sankta Laŭrenco
- 1595: la Societo de Jesuo ekrajtis uzi iamajn konventajn ejojn por sia kolegio
- 1660: urba incendio; malkonstruo de la konstruaĵoj escepte de la suda klostro
- 1729: malkonstruo de la kaduka norda turo kaj novkonstruo en 1743 barokstile
- ekde 1813: plurfoje la ejo estis konfiskita fare de diversaj armeoj kaj misuzata kiel deponejo, kio plirapidigis la malfloron de la preĝejo
- 1845: fermo de la kirko
- 1857-1860: kompleta restaŭro
- 1901: nova farbado en historisma stilo
- 1939: forigo de monumento por falintoj de la Unua Mondmilito troviĝinta antaŭ la preĝejo, kiun faris Hans Walther
- 1945: tegmenta trabaro suferas damaĝon pro bombardo
- 1965-1973: ĝenerala restaŭrado kaj farbado
- 1970-1978: restaŭrado de la gotika triptiko
- 1990: farbado
- 1993: stabiligo de la suda turo
- 2001: restaŭrado de la ĉirkaŭkorta klostro
- 2009: novkonstruo de la sonorila trabaro
NotojRedakti
- ↑ Nederlanda Esperanto-Junularo tamen ne ŝajnas preta transpreni la respondecon
- ↑ Kaj tiu konsciiĝo pli profundiĝas, laŭgrade kiel ni memoras, ke la Kristo ja avertis nin.
- ↑ Nia prioritato estas certigi vian sanon kaj sekurecon.
- ↑ La franca Esperanto-kastelo Grésillon troviĝas sur granda 18-hektara tereno kun arbaro, herbejoj, lageto, riveretoj, verda vojo
- ↑ Ne mankas avertoj en Lia Evangelio-Apokalipso.
- ↑ Al mi tiu plendo ŝajnis stranga.